Category: Hoofdpagina

Beste vrienden,

Pinksterzondagmorgen in Villa Rozerood, De Panne,
ik nodig de kinderen uit om samen vlinders te maken.
Zorgvuldig wordt er geknipt, gekleurd, gelijmd,
worden stukjes stof gekozen, per kleur gelegd,
ijzerdraadjes geplooid,
parels aaneengerijgd tot fragiele pootjes, …

Eén van de kinder-kunstenaars kan niet lang blijven,
ze maakt haar collage
en maakt zorgvuldig haar keuzes,
ik beloof haar dat we samen met de vriendinnetjes
haar vlinder vleugels zullen geven.
Ze geeft me een zoen en bedankt me voor de “fijne voormiddag”.

Haar vlinder met fragiel roze vleugels krijgt een mooi plaatsje en wacht haar op,
ik ga naar huis.

Een paar dagen later krijg ik het trieste nieuws dat het “vlinderkindje”
zo noemde ze zichzelf, ik wist dit niet)
er niet meer is,
haar vlinders wel,
en zo ook de herinneringen aan dat bijzonder moment,
het ga je goed N.,
Sabine

 

Beste vrienden,

een zondagmorgen in Villa Rozerood, De Panne, ik nodig de kinderen uit om op reis te gaan naar Wonderland.  Eentje gaat mee en schildert rupsen met ballonnen, eentje voor de boom en eentje op een blad papier.

“Wist je dat 2 keer nee na elkaar terug ja is ?”, zelfs ik krijg de vreemdste vragen in Wonderland.

“Mijn dochtertje komt straks schilderen, maar ze is bijna blind, wil je daar rekening mee houden ?”.

Een beetje later komen 2 meisjes meedoen, ze schilderen ballonrupsen en plots vraagt het oudste meisje : “Mag ik ook bloemen schilderen, maar er is geen groen ?”.

Ik toon haar dat ze met de kleurtjes die ze heeft, groen kan maken : blauw en geel worden groen.

“Wat gebeurt er als je blauw met rood mengt ?”, vraagt ze.

Ik laat haar zelf ontdekken hoe paars ontstaat, zo ook met rood en geel die oranje worden.

Een wonder-kleuren-wereld gaat open.

Ze schildert verder en gaat dan rusten.

Plots realiseer ik mij dat zij het meisje met beperkt zicht was,

ik was dit compleet vergeten.

Van dit bijzonder moment blijft een plastieken schoteltje met verfresten over als stille getuige.

met dank aan Alice,

Sabine

Beste vrienden,

voor alle virtuele bezoekers van “Samen” ,

verwijs ik graag naar een foto-reportage door mijn dochter Isabel Allaert

tot gauw,

Sabine

P.S. enkele reacties die ik de afgelopen weken kreeg :

mooi gevoel voor lijn

prachtig

gaan we terug naar Ijsland

zo’n mooi doosje, zo fragiel

je bent goed bezig

waarmee schilder jij ?

zoveel verschillende soorten papier

doe je dat al lang ?

je werk in corten-staal trekt aan

zo’n unieke kindercreaties

doe zo voort

ik zie je werken samen met mijn beelden, wie weet

zo Japans

mooi

elk doosje is uniek

aquarel vloeit teveel voor mij, ik kan het niet

ik scoorde vorig jaar met je kaartjes

zo heb ik echt een uniek cadeautje

wat een attentie

je meeuwen nemen me mee

…

en met dank aan Viviane

sensuele
Japanse vrouw
sereen verstuift zij
geur van seringen
haar sierlijke kimono
omhult haar
vrouw-zijn

Beste vrienden,

voor alles is er een moment, misschien is dit wel het moment om met jullie een verhaal te delen,

Viviane Van Pottelberghe vertelde haar deel van het verhaal, je kunt dit lezen via “eenDagVolVriendschap“,

maar mijn verhaal begint in het begin van de jaren 70, ik leer via mijn dierbare neef de muziek van Jonathan Livingstone Seagull (Neil Diamond) kennen.

En vanaf dan verandert mijn leven, ik neem die LP op op cassette voor thuis, we draaien samen die LP kapot, op school wordt de muziek gedraaid op bezinningsdagen (net nu kom ik samen met een aantal klasgenootjes van toen, weet je nog dames ?), en ik luister, luister en blijf luisteren. Ik ga de film bekijken, ik verslind het boek (ik leer met nog meer enthousiasme Engels), en ik blijf luisteren, …

“Overcome space, and all we have left is Here. Overcome time, and all we have left is Now.”
(Richard Bach, Jonathan LS)

Ik vind recent op de rommelmarkt een originele poster van de film, … en ik blijf luisteren, ik ken de teksten van voor naar achteren en omgekeerd, en nu, deze zomer denk ik “ik ga meeuwen schilderen”, iets wat ik al zolang wilde doen, maar het was er nog nooit van gekomen (en mijn meeuwen spreken mensen aan, men kiest net die kaartjes, net die bladwijzers en Viviane kiest de meeuw),

en Viviane vraagt me “wat betekent die meeuw voor jou?”

Die meeuw is niet zomaar een meeuw, het is Jonathan Livingstone Seagull, het geluid van de meeuw brengt me onmiddellijk thuis aan zee, neemt me mee naar waar ik wil zijn, ik reis in mijn hoofd naar zee (mijn familie weet dat ik ooit wil rusten op zee), …

dat allemaal is die meeuw,

het gedicht schreef ik als tiener en nu wil ik het delen:

Jonathan

Neem me op je vleugels doorheen de tijd
Leid me door dag en nacht en de wereld wijd

Weef me een gewaad met maan, sterren en zon
Leer me van het leven, hoe het ooit begon

Bevrijd me van onrust en pijn
Laat me afdalen in ons diepste samenzijn

Koester me in je liefste dromen
Waar ik zwevend tot jou mag komen

Om samen één te zijn, misschien
Om het wonder van ware liefde te zien

Oh, Jonathan,
neem me mee …

Tot gauw, tot aan zee,

Sabine

P.S. enkele reacties (met dank aan Linda)

GEVLEUGELD LEVEN
Vertrouwen
Eigen draagkracht
Overgave aan Iets
wat Hoger is
Grote rust komt
over mij
Vol-ledig

DENKEN
Geraakt
Hoezo geraakt ?
Vertrouwen in zichzelf
Wezenlijk durven Zijn
Zonder angst gedachten
Gewoon vrij
Zijn

Vleugels gespreid
Evenwichtig in balans
Angst niet aanwezig
tijdens de vlucht

Of toch
Gedragen.

ONTMOETING
Zomaar … ineens
via een meeuw
in woord en beeld
Dankbaar !

Koester ik dit moment
met stille verwondering
Love You
Meeuw!